ترومبوز وریدی عمقی dvt

ترومبوز ورید عمقی dvt، یک بیماری قابل پیشگیری است که به دلیل تغییر در جریان خون، آسیب دیواره عروق و اختلالات انعقادی ایجاد می‌شود. مهم‌ترین عامل در ترومبوز ورید عمقی که می‌تواند تهدید‌کننده زندگی باشد مگر اینکه درمان شود، بدتر شدن سیستم انعقادی است. ترومبوز ورید عمقی که به عنوان انسداد ورید عمقی پا با لخته تعریف می‌شود، به دلایل مختلفی رخ می‌دهد. دلایلی مانند دراز کشیدن طولانی مدت، باردار بودن، تحت درمان سرطان، داشتن اضافه وزن یا جراحی مغز وجود دارد.

آیا ترومبوز وریدی عمقی dvt خطرناک است؟

در حالی که DVT خود تهدید‌کننده زندگی نیست، لخته خون، این پتانسیل را دارد که آزاد شود و در جریان خون گردش کند، حتی تا جایی که می‌تواند در رگ‌های خونی ریه قرار بگیرد (معروف به آمبولی ریه). این می‌تواند یک وضعیت تهدید‌کننده زندگی باشد؛ بنابراین تشخیص و درمان سریع ضروری است.

DVT همچنین می‌تواند منجر به عوارضی در پا‌ها به نام نارسایی مزمن وریدی یا سندرم پس از ترومبوتیک شود. این وضعیت با تجمع خون، تورم مزمن پا، افزایش فشار، رنگدانه یا تغییر رنگ پوست و زخم‌های پا که به عنوان زخم‌های استاز وریدی شناخته می‌شوند، مشخص می‌شود.

عوامل خطر که باعث ایجاد ترومبوز وریدی عمقی dvt می‌شوند، عبارتند از:

• برخی از اختلالات انعقادی ارثی
• استفاده از هورمون درمانی یا قرص‌های ضد بارداری
• اضافه وزن یا چاق بودن
• آسیب ورید عمقی به دلیل جراحی، شکستگی استخوان یا آسیب‌های دیگر
• باردار بودن یا زایمان
• درمان سرطان اخیر یا در حال انجام
• بی حرکت ماندن. این وضعیت معمولاً در کسانی رخ می‌دهد که بیمار هستند و باید برای مدت طولانی دراز بکشند یا برای مدت طولانی سفر می‌کنند.
• کم آبی بدن در اثر عواملی مانند اسهال شدید

علائم ترومبوز ورید عمقی

معمولاً در سنین بالای ۴۰ سال دیده می‌شود. اگرچه نادر است، اما در جوانان نیز دیده می‌شود. ترومبوز ورید عمقی (DVT) که در پا‌ها و ران‌های باسن دیده می‌شود، عموماً به عنوان تشکیل لخته در ورید شناخته می‌شود. این بیماری که در نتیجه انسداد ورید‌های اصلی در هر قسمت از بدن با لخته ایجاد می‌شود نیز به ندرت در جوانان دیده می‌شود. تورم و درد پا‌های ناشی از این بیماری در صورتی که به تعویق بیفتد می‌تواند تا آخر عمر باقی بماند. مشکل اصلی این است که لخته باعث آمبولی ریه می‌شود که می‌تواند منجر به از دست دادن زندگی در نتیجه پارگی شود.

توجه به درد و تورم ناگهانی!

هنگامی که ترومبوز ورید عمقی تشخیص داده می‌شود، به خصوص در ۲ هفته اول، می‌توان نتایج بسیار موفقیت‌آمیزی را در درمان‌هایی با کمک سیستم‌های کاتتر با هدف انحلال لخته به دست آورد. به همین دلیل، هنگامی که تورم دردناک یا بدون درد به طور ناگهانی در ساق پا ایجاد می‌شود، باید بدون تأخیر با پزشک مشورت کرد.

در ترومبوز ورید عمقی، لخته معمولاً از عضلات ساق پا در زیر زانو شروع شده و به سمت بالا پیشرفت می‌کند. بارزترین علامت ترومبوز ورید عمقی، تورم ناحیه انعقادی، به عنوان مثال از قوزک پا است. اگر به موقع درمان نشود، تورم می‌تواند از مچ پا به ساق پا و حتی به کشاله ران پیشرفت کند. دردی که به قدری شدید است که از فشار دادن جلوگیری می‌کند، به خصوص هنگام‌ایستادن، ممکن است ایجاد شود. با پیشرفت ترومبوز ورید عمقی، مشکلاتی مانند واریس و زخم‌های باز ممکن است در دراز مدت ایجاد شود.

چگونه ترومبوز ورید عمقی تشخیص داده می‌شود؟

تشخیص را می‌توان با معاینه فیزیکی دقیق و سپس با آزمایش داپلر وریدی انجام داد. مشاوره با جراح قلب و عروق با تجربه در تشخیص صحیح اهمیت زیادی دارد. تشخیص مشکل ترومبوز ورید عمقی در ۴۸ ساعت اول تضمین می‌کند که درمان مورد استفاده مؤثر و موفق است.

درمان ترومبوز ورید عمقی

اگر ترومبوز ورید عمقی در ورید‌های ناحیه زانو ایجاد شود، از دارو‌های رقیق‌کننده خون استفاده می‌شود. با این حال، رقیق کردن خون یک روش درمانی نیست که لخته را حل کند یا از بین ببرد. دارو فقط از تشکیل لخته جدید جلوگیری می‌کند و می‌تواند خطر شکستن لخته در ریه‌ها را به حداقل برساند. به همین دلیل، اگر بیشتر ورید‌های پا با لخته بسته شوند یا لخته به ناحیه مغبنی رسیده باشد، درمان دارویی ممکن است کافی نباشد. در نتیجه مشکلاتی مانند تورم می‌تواند در طول زندگی ادامه یابد و حتی در سال‌های بعد زخم وریدی به نام نارسایی پس از ترومبوتیک ایجاد شود، یعنی ایجاد رگ‌های واریسی به دلیل باز شدن زخم در پا و احتقان. همچنین در پا‌ها، احساس پری و گرفتگی شبانه، خارش، سوزش، تورم و درد می‌تواند ایجاد شود.

رفع لخته با آنژیو

در درمان که مانند آنژیوگرافی ساده انجام می‌شود، یک سوزن و یک سیستم کاتتر از ورید پر از خون معمولاً در سطح زانو فرد عبور داده می‌شود و به ناحیه سالم می‌رسد. یک سیستم کاتتر به عرض ۲-۳ میلی‌متر با ریز سوراخ‌های نامرئی در داخل ناحیه پوشیده از لخته قرار می‌گیرد. با کمک این سیستم کاتتر، دارو‌هایی که لخته را حل می‌کنند، از طریق سوراخ‌ها تحت فشار تزریق می‌شوند.

بیشتر مطالعه کنید: تفاوت آنژیوگرافی و آنژیوپلاستی

پشتیبانی از درمان ترومبوز ورید عمقی

یک نوآوری در این فناوری در سال‌های اخیر، قرار دادن سیستم است که امواج اولتراسونیک را در داخل سیستم کاتتر منتشر می‌کند. این امواج اولتراسونیک به این دلیل که دارو به داخل لخته می‌رسد و اثر ذوب را ۸ تا ۱۰ برابر افزایش می‌دهد، در نتیجه با استفاده از داروی کمتر به لخته کمک می‌کند تا سریع‌تر حل شود.

۲ هفته اول در این روش درمانی بسیار مهم است. زیرا زمانی که ترومبوز ورید عمقی در این فرآیند گرفتار می‌شود، به طور متوسط ​​۵۰ درصد از لخته را می‌توان در ۳-۶ ماه با داروی خوراکی حل کرد، در حالی که با تشخیص زودهنگام و کمک امواج اولتراسونیک می‌توان لخته را در ۱ یا ۲ روز به طور کامل حل کرد. انحلال کامل لخته در عرض ۴۸-۲۴ ساعت همچنین از ایجاد نارسایی پس از ترومبوتیک، زخم وریدی، یعنی ایجاد زخم در ساق پا و واریس ناشی از احتقان که در میان مدت و دراز مدت با آن مواجه می‌شود، جلوگیری می‌کند.

اگر ترومبوز ورید عمقی درمان نشود چه اتفاقی می‌افتد؟

تورم در پا ممکن است دائمی باشد و زخم‌ها باز شوند. با این حال، می‌تواند با لخته شدن در ریه‌ها باعث مرگ شود. اگر بیمار مبتلا به ترومبوز ورید عمقی و تورم پا دچار مشکل در تنفس و درد در قفسه سینه شود، احتمال لخته شدن در ریه‌ها باید بررسی شود.